Vorige vrijdag ging onze nieuwjaarsdrink van de club door. Het was een prettig weerzien met heel wat clubleden, omdat ik de bijna afgelopen winter nog niet deelgenomen had aan de clubritten. Ik was blijkbaar niet de enige die tijdens de afgelopen maanden met blessures af te rekenen had. Heel wat teammaten hebben een lichte, of minder lichte, trainingsachterstand.

Vandaag voor het eerst een test gedaan. Voor ik een ritje van 70 km achter de rug had wou ik niet starten voor de wekelijkse clubrit.
De wekelijkse clubrit tijdens de winter is immers een goede 70 km lang, over licht glooiende wegen in het Pays-des-collines.
Door de week probeer ik een drietal keer op de rollen te fietsen, meestal een uurtje, en tot dusver lukt dit aardig.

Bijkomend voordeel is dat mijn gewicht stilaan de goede kant begint uit te gaan, geen overbodige luxe op de hellingen. Mijn vetpercentage ligt momenteel op 22,2 wat nog ruim voldoende is, maar ook aanvaardbare proporties begint aan te nemen.

Gisteren regende het zowat de ganse voormiddag en had ik echt geen zin om een paar uurtjes in de regen te gaan fietsen.
Uitgesteld is niet verloren, via routeyou had ik een ritje van een 70-tal km opgesteld.
Na ongeveer 2u35 was ik opnieuw thuis. Een gemiddelde snelheid van een goede 26,5 km/uur.

Deze week zal vermoedelijk hetzelfde ritueel gehandhaafd blijven. Drie dagen rollentraining en zaterdag eventueel een tweetal uurtjes op de weg.
Zondag zou dan mijn maidenrit met de club moeten worden. Tenzij de komende winterprik hier anders over beslist.

Wie vélofollies in Kortrijk dit jaar gemist heeft, en voor al degene die hun foto toestel vergeten waren.
Nog veel meer foto’s van vélofollies via deze link :

Vélofollies Kortrijk foto’s

Merci Freddy.

Het hing even aan een zijden draadje nadat ik donderdagavond geveld werd door een koortsopstoot. Maar nadat 24 uur later het meeste leed geleden was kon ik nog naar de fietsbeurs van ons land, Vélofollies in de expo van Kortrijk. The place to be voor alle nieuwe evoluties op de Belgische fietsmarkt.
Wat heel snel opviel was de zich doorzettende opmars van de e-bike, waar dit vorig jaar nog een randgebeuren was, en de algemene doorbraak van de electronische schakelgroep.

Elk zichzelf respecterend fietsmerk had deze nu in zijn gamma opgenomen.
Voor het eerst was ook Veltec present, niet alleen gekend als steengoed Gran Fondo team, maar ook als invoerder van Cervélo

Cervélo S5

Niet UCI goedgekeurd, en eerlijk gezegd trekt dit naar mijn gevoel op niets, maar misschien zien anderen hier wel iets in:

Cervélo's speeltje

en Wilier.
Deze stand mocht zeker niet ontbreken op mijn todo lijstje.

Wilier’s Cento 1 is naar mijn gevoel een superfiets, al ligt de prijs voor mij net iets te hoog voor wat ik aan een fiets wil besteden.

Wilier Cento 1

De stand van Grinta stond eveneens genoteerd op mijn lijstje, omdat je als lid niet enkel een goody bag kreeg, maar ook nog aan een aantal wedstrijden kon deelnemen.

Het Belgische Ridley had een heel mooie en grote stand opgebouwd, met daarin ook ruimte voor hun crossfietsen, vooral op de kaart gezet door Zdenek Stybar.

Vooral de ‘Fastest bike in the world’ Ridley Noah trok heel wat aandacht naar zich toe.

Ridley Noah Geel

Ridley Noah

De tourfiets van Johnny ‘prikkeldraad’ Hoogerland, stond eveneens mooi te blinken op een prominente plaats op de Ridley stand.

Johnny Hoogerland

Heel wat ex-renners hebben intussen, met wisselend succes hun eigen fiets op de markt gebracht, Mozer, Museeuw, Cipollini zijn intussen vrij goed ingeburgerd. Nieuw in dit lijstje is Nico Mattan, die sinds kort eveneens met een eigen fiets op de markt kwam en hier zowat in première voorgesteld werd aan het grote publiek. Met een prijs boven 5000 € alvast niet voor iedereen, inclusief ikzelf, weggelegd.

BMC tekende ook present, geen Philip Gilbert evenwel, als pakte Canyon graag uit met Fast Phil als publicitair uithangbord.

Fast Phil

BMC kon aardig weerwerk bieden en pakte uit de zegevierden tourfiets van Cadel Evans.

Cadel's Tourfiets

Eddy Merckx bikes kon pronken met de 2012 versie van hun paradepaardje EMX-7.

EMX-7

2012 lijkt wel het jaar van de gele fietsen te gaan worden. heel wat merken pakten uit met een gele versie.
Pinarello en Trek volgen deze logica echter niet. Pinarello komt met een nieuwe versie van hun Dogma, wat ze origineel Dogma 2 als naam geven.

Pinarello Dogma 2 (Zwart)

Pinarello Dogma 2

Al moet ik zeggen dat ik van die groene kleur ook niet echt wild ben.

Ook het Amerikaanse Trek tekende present en showde de teamfiets van Radioshack-Nissan-Trek, waar Cancellara en de Schlecks het mooie weer zullen maken.

Teamfiets Radioshack-Nissan-Trek

Heel weinig renners valt tijdens hun carrière de eer te beurt dat een fiets naar hen genoemd wordt, maar Cancellara is natuurlijk niet de eerste de beste en Spartacus viel deze eer wel te beurt.

Spartacus

Spartacus Detail

Zannata presenteerde de 2012 versie van hun ultieme race fiets. Met een prijs onder de 2500€ valt deze al wat meer binnen mijn budgettaire mogelijkheden, in geval mijn huidige fiets aan vervanging toe is.
The Shadow zal ook gebruikt worden door de pro-continentale ploeg Willems Accent met Leif Hoste en Staf Scheirlinckx als meest bekende namen.

Zannata 'The Shadow' 2012

Om af te ronden KUOTA Kom EVO 2012 met electronische schakelgroep, en laat ik wit nu eens een mooie kleur vinden voor een fiets.

KUOTA KOM evo 2012

Het fietsen zelf bleef beperkt tot een uurtje rollentraining in de garage, een paar keer deze week. Vrijdag en dit weekend werd echter rust ingebouwd, en nam ik eerst de nodige tijd om volledig te herstellen na mijn griepaanval vorige donderdag. Ik had echt geen zin om een Bart Wellenske te doen, vandaag namen we een nieuwe start.

Nadat ik sinds een dikke week regelmatig een uurtje op de rollen gereden had,werd het tijd om uiteindelijk, na heel lange tijd, nog eens een normale wegtraining af te werken. Op een paar vlakke ritjes in November na, langs de Dender, was dat ook al bijna 3 maanden geleden. Niet dat ik vertrok met de intentie om een top tijd neer te zetten, nee gewoon eens kijken hoe de achillespezen zich zouden houden zodra eens geklommen moest worden.

Buienradar voorspelde een droge voormiddag, maar toen ik de rolluiken optrok was daar weinig van te merken. Even twijfelde ik nog of ik wel zou vertrekken, maar het vooruitzicht op alweer een uurtje garage trok me al snel over de streep.

Na een paar kilometer vlakke aanloop, begon ik aan de helling naar het hoogste punt van Lierde. Een helling in trapjes, af en toe een vlak stukje erin voor een nieuwe trap te nemen. Ik hield vooral een oog op de hartslag, en wou deze onder de 150 bpm houden. Waardoor de snelheid wel ietsje lager lag dat ik aankon, maar dat was het minste van mijn zorgen. Het werd snel duidelijk dat de conditie niet van die aard is dat ik vlotjes een clubrit zou afwerken. Na deze helling, die ik zonder enige hinder kon afwerken verliep het vervolg van de rit over licht glooiende wegen. Genietend van het buitenfietsen, toch een stuk plezanter dan in de garage op mijn rollen fietsen, en het was intussen zelfs al gestopt met regenen. Soms eens een spurtje trekken op een hellend stukje, daarna opnieuw op souplesse verder. Na net iets meer dan 2 uur draaide ik onze oprit weer op, 52 km later wat neerkomt op net iets meer dan 26 km/uur gemiddeld. Maar vooral opgelucht dat het lichamelijke leed nu definitief achter de rug lijkt te zijn.

Deze week een drietal keer op de rollen gedurende één uurtje, en vrijdagavond naar Gent waar we 2 uurtjes rondjes zullen rijden op de piste. Volgend weekend dan opnieuw hetzelfde wegritje herhalen, en langzaam een basis opbouwen met als doel binnen een drietal weken eens met de club mee te fietsen om te zien hoever we staan.

Momenteel is een clubrit nog echt geen goed idee, hoewel een gelijkmatig tempo aangehouden wordt ligt dit voorlopig toch te hoog voor mij net als de afstand. Met de afstand van thuis naar de start erbij en terug moet je dan toch op ruim 80 km rekenen over glooidende wegen door het Pays des Collines, wat nog net iets te veel van het goede is.
Ik heb me voorgenomen vanaf nu meer met het hoofd dan het hart te fietsen en het hoofd weet dat ik er nog niet klaar voor ben en nog wat geduld moet uitoefenen.

De feestdagen liggen alweer een paar dagen achter ons, gepaard gaande met de nodige,nu ja, uitspattingen. Veel te veel eten en drinken.
Tijd om even terug te kijken op 2011.
Op fietsgebied werd duidelijk dat dit een jaartje was met hindernissen. Uiteindelijk werden 6899 km gefietst. Het is veilig te stellen dat de vooropgestelde 8000 km niet gehaald werd. Niet alleen door de kwetsuur die me een paar maanden parten speelde, maar evenzeer door het gebrek aan doelen tijdens de zomermaanden. Het toertochtenjaar werd al afgesloten half juni met de EY Classics. Nadien werd nog wel regelmatig gefietst, maar hoefde het niet meer zonodig. Wat zich duidelijk laat zien in de maandkilometers. Sinds Juli duidelijk minder kilometers.

Intussen werd wel begonnen met de voorbereiding op het nieuwe seizoen, na 2 maanden zo goed als niets doen. Wat zich ook laat voelen aan de conditie. Zowat onbestaande. Sinds begin vorige week, zijn mijn rollen en ik weer dikke vrienden en mogen ze mij dan ook heel regelmatig verwelkomen. Spotify zorgt voor een muzikale omlijsting.
Momenteel blijft het beperkt tot sessies van een uurtje, waarbij vooral de hartslag in het oog gehouden wordt. Hartslag 150 is zowat de absolute bovengrens, en probeer ik de cadans rond de 90 omwentelingen te houden. Eerst een basisje opbouwen waarbij het accent op vetverbranding ligt, daar ben ik nog wel even zoet mee gezien de hoeveelheid Michelinbandjes opgebouwd intussen.

Als het weer het toelaat probeer ik vanaf dit weekend ook even op de weg te fietsen, aan een rustig tempo evenwel. De clubritten laat ik nog even aan de kant tot ik over een ietwat aanvaardbare basisconditie beschik. Ik heb weinig zin om de halve rit in het rood te gaan fietsen. Dan fiets is liever een paar uurtjes op een rustig tempo. Rollen afwisselen met de weg en een paar keer nog naar de piste op de Blaarmeersen zouden me in staat moeten stellen om tegen begin Februari aan te pikken bij de zondagse clubrit, met een aanvaardbare conditie.

Maar intussen vielen ook de verschillende fietskalenders in de bus, dank u wel postbode, en werden al een paar doelen vooropgesteld. De aftrap wordt gegeven door de Ename Classic in Zottegem. Een opwarmertje dat ik vorig jaar ook al reed, het parcours is nog niet echt zwaar te noemen, de hellingen van de Ronde van Vlaanderen laat men nog even links liggen, maar het zal voor mij dan de eerste keer worden dat de kaap van de 100 km zal gerond worden. Meteen ook de start van het fietsseizoen met de club. Hoewel ik dit jaar toch minder clubritten zal fietsen tegenover vorig jaar, een mens moet ook een beetje kiezen in het leven en de kerk in het midden proberen houden. De Omloop van Vlaanderen staat eveneens op de kalenden, uitvalsbasis is opnieuw de Blaarmeersen in Gent, en dus heel wat bereikbaarder dan het Kuipke, vooral wat parkeergelegenheid betreft.

Wat eveneens met stip genoteerd staat, noblesse oblige, is onze derde EY Classic, dit jaar op zondag 3 juni. Dit jaar zal deze doorgaan in het Pajottenland, een mij niet onbekende regio, en wat mezelf betreft net iets aangenamer fietsen in vergelijking met het biljartparcours in Schoten. Tja, als er geen hellingen zijn, kan je er geen toveren.
Het parcours ligt nog niet vast, maar aan hellingen zou geen gebrek mogen zijn, maar ik hou jullie op de hoogte.

Om de zomer door te komen, hebben we de Mont Ventoux uitgekozen als speelterrein. Onze vakantie gaat door in die regio, en ik heb alvast het plan opgevat om te gaan voor Cinglé du Ventoux. Drie keer de Mont Ventoux op één dag van de drie verschillende zijden. Géants des Ardennes en misschien de Vélomédiane, al twijfel ik nog tussen de club 2-daagse en de Vélomédiane, maken de zomer vol.

Verre toekomstmuziek voorlopig nog, want het is niet omdat Hannibal met zijn olifanten over de Alpen trok dat ik dit op de Ventoux ga doen. Eerst wat overtollige ballast overboord gooien en dan gaan we er opnieuw voor.

Voor de zesde en voorlopig laatste maal organiseert Studio Brussel, Music for Life. Radio maken voor het goede doel, meestal een vergeten probleem, wat haast traditioneel het ganse Vlaamse land in beweging brengt. Het thema dit jaar is diarree, de grootste doodsoorzaak bij kinderen onder de 5 jaar, en tegelijkertijd eigenlijk vrij makkelijk te behandelen. Concreet wordt gewerkt rond de situatie in Nepal.

Grinta en het wielercentrum Eddy Merckx blijven bij deze niet achter en organiseren, al even traditioneel, Cycling for Life. Voor een bedrag van 10 € kan je één uurtje rondjes malen op de piste te Gent.
Ik had me reeds een tijdje geleden ingeschreven hiervoor, nog voor de diagnose van mijn achillespeesletsels gesteld werd. Fietsen doe ik intussen bijna 2 maand heel rustig aan, op 2 fietstochtjes langs de Dender na eigenlijk totaal niets voorlopig, en daarom wist ik ook niet wat dit zou geven. Zou de conditie volstaan om 2 uurtjes, ik vond één de moeite niet toen ik me inschreef, rondjes te draaien op de piste.

Een kleine 3 kwartier voor mijn start was ik ter plaatse, dat laat je toe om rustig in te schrijven, je fietspedalen te laten monteren op een pistefiets, die je voor die prijs ook mag gebruiken, en je rustig klaar te maken in de kleedkamers.
Daarna richting middenplein om de sfeer op te snuiven. Een aantal mannen van het Grinta Gran-Fondo team hadden dat uur uitgekozen om hun rondjes te draaien. Bart Deurbroeck, Bart Van Damme, en kersvers rookie David Motte namen een gans groepje op sleeptouw. Die zijn wel iets meer gewoon en kwamen dan ook fris als een konijn op de middenplein.

Samen met een ganse bende, van allerlei pluimage (groot, klein, dik, dun, ervaren en bleukes) betraden we de piste. Als ervaren rot, yeah right, mocht ik onmiddelijk de baan op. Een paar rondjes wennen aan de fiets, vaste pion en geen remmen doet altijd een beetje vies. Tel daarbij nog de hellingsgraad van ongeveer 45% in de bochten, een kleine muur waar je tegenaan kijkt. Van beneden ziet dat er toch altijd nog net iets stijler uit dan vanop de tribunes, waar familie en vrienden van de fietsers papa of mama, zoon of dochter aanmoedigden, lustig dit moment op foto vastleggend.

Langzaam snelheid opvoeren en toen een groepje me voorbijreed op het rechte stuk aansluiten op de piste. Altijd bangelijk om die eerste bochten goed door te komen want ik heb dan altijd het gevoel dat ik elk moment onderuit kan gaan. Ik had me voorgenomen niet met de snelle jongens rondjes te malen, door het gebrek aan fietsen de afgelopen maanden ontbreekt me ook de kracht om die versnelling (52×16) langdurig tegen hoge trapfrequentie rond te draaien. Een blik op de klok toonde me dat we rondjes maalden rond 25 seconden. Makkelijk rekenen op en piste van 250 meter. Tien meter per seconde en via een eenvoudig regeltje van 3, 36 km/uur gemiddeld. Af en toe toch eens aanpikken bij de snelle jongens, het is sterker dan mezelf, maar toch na een 10-tal minuutjes voelen dat dit, op dit moment voor mij, net iets te hoog gegrepen is. Switchen tussen beide groepjes dan maar, het verschil in snelheid was maar net iets meer dan 1 seconde per ronde, maar omdat de snelle groep hoger op de piste fietst, zijn de rondjes er net iets langer.

Na een klein uurtje werden we aangemaand de piste vrij te maken voor de volgende groep, het eerste uurtje zal er al op. Iedereen naar het middenplein, waar de volgende groep al vol ongeduld stond te trappelen. Ik nam ruim de tijd om een praatje te slaan met een aantal collega’s en iets te drinken. Zodra het iets rustiger werd aan de start, piste rookies krijgen eerst een paar woordjes uitleg over de do’s en vooral don’t s op de piste voor ze de piste op mogen. Geleidelijk aan mogen ze dan echt op de piste fietsen na een aantal gewenningsrondjes. De gewenningsrondjes kon ik overslaan en nam mijn plaats opnieuw in achter een groepje. Mijn achillespezen voelden nog steeds vrij goed aan, en wou dat ook zo houden en niet te euforisch gaan doen om full-force rondjes te malen. Ik hield het hoofd bij de zaak en luister iets meer naar mijn hoofd van naar mijn hart, ik geef grif toe, het is ooit anders geweest. First things first. Hetzelfde ritueel als het eerste uur hanterend, het had me het eerste uur niet slecht gedaan, dus houden zo. Af en toe met de snelle groep mee, regelmatig eens een paar rondjes de groep op sleeptouw nemen, en dan na een viertal rondjes de volgende aan de beurt te laten en achteraan opnieuw aansluiten. Wel steeds het kopje erbij houden en heel geconcentreerd op de bewegingen van de man voor jou op de piste. Remmen is niet mogelijk, het enige alternatief is rechts passeren. Een paar idioten vonden het nodig om links onder een aantal fietsers te duiken, wat hen meteen een heel nieuwe woordenschat opleverde van de meerderheid die niet aarzelde om die pipo’s te laten weten wat ze vonden van hun gedrag. Blijkbaar hadden ze het begrepen en lieten ze dat nu achterwege, iedereen moet leren zeg maar. Er zijn immers een aantal ongeschreven wetten op de piste. Omdat het al een paar maand geleden was dat ik nog 2 uur gefietst had, toch tegen een vrij behoorlijke snelheid, hield ik het een tiental minuten vroeger voor bekeken. Het liet me ook toe de drukte te vermijden bij de fietsenstalling, om je pedalen te recupereren, en je ook in alle rust te douchen.

Mijn achillespezen hadden vrij goed stand gehouden en ook maandag voelden ze stukken beter aan dan vorige maanden. Het gaat de goede kant op. Nog een 8-tal kine beurten, de souplesse van de achillespezen is reeds stukken beter dan pakweg één maand geleden, en dan zou het leed geleden moeten zijn.
Het sterkt me ook in de overtuiging dat de rollen binnenkort aan de beurt zijn, in het begin voornamelijk souplesse, later wat meer intervaltraining.

Heel binnenkort ook regelmatig eens een pistetraining op vrijdagavond, misschien komende vrijdag al, en dan kunnen we stilaan beginnen denken aan volgend seizoen. Clubritten zullen er dit jaar niet meer bij zijn en ik denk ook Januari te gebruiken als conditie opbouw alvorens een zondagse clubrit mee te fietsen. De stap van een vlakke pistetraining naar een rit van pakweg 70 km door de Vlaamse Ardennen of Pays des Collines vereist toch een ietwat grotere basis, en ik wacht ook liever tot ik volledig hersteld ben en niet pakweg 90%.

Ik ben intussen al lang blij dat de behandeling zijn vruchten begint af te werpen en het ergste leed stilaan achter de rug is.

Het is een tijdje heel stilletjes geweest op deze blog. Heel eenvoudig te verklaren door een achillespeesletsel, zowel links als rechts. Een echografie bracht gelukkig geen scheurtje aan het licht, wel de moeder van alle ontstekingen op de pees.

Een eerst reeks kine is intussen achter de rug en ik mag zeggen dat er beterschap is, maar we zijn er nog niet.
Het is een beetje zoeken naar de oorzaak hiervan. Is dit nog een gevolg van mijn start-to-run avontuur, of schoenplaatjes niet correct geplaatst.
Om alvast dat laatste uit te sluiten heb ik een paar weken terug een afspraak gemaakt bij Athletefitting in Erembodegem. Als referentie onder andere, Norman Stadler (Iron Man Hawaï winnaar 2004, 2006), Sophie Goos, Marino Vanhoenaker, Rutger Beke, maar ook Liz Hatch (Google deze maar eens zelf), Staf Scheirlinckx en Kevin Pauwels. En als het goed is voor Kevin Pauwels zal het wel goed zijn voor mij ook zeker?

Liz was er niet, maar John gelukkig wel, niet degene van Hollywood del Astrid Brian, wel iemand die alles, of toch heel veel, weet van fietspositiebepaling. We begonnen met een persoonlijk gesprek om mijn volledige sportieve background te schetsen, inclusief alle breuken, operaties, en andere kwetsuren die ik ooit gehad heb. Al dan niet fietsgerelateerd.
Na de babbel was het tijd voor de lichaamsanalyse. Er werd gekeken naar lenigheid, flexibiliteit en stabiliteit van fiets gerelateerde spiergroepen. De moraal van dit verhaal. Ik ben een stijve hark met vrij korte quadriceps, maar ik ben wel heel lenig in de rug, sta vrij stabiel en mijn benen zijn even lang, ook handig.

Eerst werd de positie van mijn schoenplaatjes onder de loep genomen en een millimeterke aangepast, haast verwaarloosbaar.
Na een half uurtje was ik klaar om te fietsen. Ik kreeg een paar patches op gekleefd. Op de voet, hiel, enkel, knie, heup, schouder, elleboog en pols, die dan met elkaar verbonden werden, waardoor de computer een 3D meeting kan uitvoeren.
Dit om via 3D meting de meest optimale fietspositie te bepalen. Een vijftal minuten opwarmen om aan de ‘fiets’ te wennen.

Via 2 camera’s wordt elke beweging zorgvuldig gefilmd, zowel van opzij als full frontal, en gedetailleerd geanalyseerd. Waarna de positie lichtjes bijgestuurd wordt, na elke aanpassing opnieuw fietsen zodat het gevolg van die aanpassing onmiddellijk meetbaar is. Zadel ietwat lager, stuur iets korter, enz. Ik leerde dat mijn linkerbeen, 4% sterker is dan mijn rechterbeen. Maar dit werd ruim gecompenseerd door mijn, zelfs voor den John, super efficiënte trapbeweging. In tegenstelling tot vele recreatieve fietsers heb ik niet echt een dood punt, mijn pedaalomwenteling-vermogen geeft een vrij mooi ovaaltje weer, daar waar dit bij velen eerder een 8 vorm is. Dat is absoluut niet te verbeteren blijkbaar, voor het eerst bleef hij vrij stil, vrij indrukwekkend zei hij. Nadat ik ook een paar patches op beide knieën kreeg werd duidelijk dat ik een perfect verticale fietspositie heb wat de knieën betreft. Geen zijwaartse afwijking in de kniezone.

Doordat het zadel iets naar voor werd geplaatst heb ik minder belasting op de achillespezen, wat deze absoluut wel zullen appreciëren. Mijn optimale fietspositie werd finaal over gezet op mijn eigen fiets.

Een aantal aanpassingen:
– zadel 1.3 cm lager
– zadel 1.6 cm naar voor, en net iets meer horizontaal geplaatst
– stuur 2 cm lager en een iets kortere stuurpen

Dit alles resulteert voor mezelf in een iets compactere positie, minder belasting van achillespezen en knieën, meer ontspannen fietsen in de schouders, wat het comfort zal verhogen. En dan zeggen dat ik van mezelf vond dat ik een vrij comfortabele positie had op de fiets. Uit de meting bleek alvast het tegendeel.

Het is evident dat het even aanpassen en wennen zal zijn aan deze nieuwe positie, maar het is zwart op wit bewezen dat dit mijn optimale en meest comfortabel positie is. En het voelde ook comfortabel aan, maar wel anders.

Intussen mag ik al opnieuw een beetje fietsen, echter zonder zware belasting op de achillespezen, lees geen hellingen. Je zal dan maar midden in de Vlaamse Ardennen wonen. Het enige alternatief is dan de dendervallei op en af. Langs het jaagpad van de Dender een beetje cruisen. Een kleine 50 km, het is een begin hé.

Twee, drie keer per week een kine sessie, waarbij ik regelmatig tegen het plafond geplakt wordt. Ik stel echter vast dat de ontsteking rechts grotendeels weggewerkt is en het links ook de goede kant op gaat. Geduld hebben is voorlopig de boodschap.
Komende zondag is er Cycling for Life op de piste van het Wielercentrum Eddy Merckx in Gent, maar de piste is ook vlak, dus dat is geen probleem. Meespelen met de grote jongens zal er niet inzitten, maar ik kijk er alvast naar uit.

Sinds een aantal maand kreeg ik tijdens het fietsen na een 80 tal km last van de achillespezen. Aanvankelijk weet ik dat aan de mindere conditie omdat ik enkel nog op zondag fietste. Tijdsgebrek was hiervoor slechts één van de redenen.
Maar omdat ik de laatste weken ook meer en meer hinder ondervond tijdens het wandelen, besloot ik dan toch maar eens een dokter te consulteren.

Na een echografie bleek op beide achillespezen, rechts beduidend meer dan links, een ontsteking te zitten. Rust alleen zou deze onsteking niet verhelpen. Ik kreeg ontstekingsremmers voorgeschreven, en een soort stickers die ik ’s avonds op de achillespezen moet aanbrengen zodat deze gans de nacht hun werking konden doen. Kiné zou de rest van de ontsteking moeten verhelpen.
Deel 1 is intussen bijna achter de rug en het is de bedoeling met kiné volgende week te starten. Intussen houden we het vrij rustig, en met de achillespezen lijkt het naar mijn gevoel de goede kant op te gaan. Nog geen redenen om euforisch te gaan worden en op de fiets te springen, dat niet.
Volgende week ga ik evenwel mijn fiets klaar zetten op de rollen in de garage, zodra het licht op groen gezet wordt ga ik dan ook rustig herbeginnen in de garage. Regelmatig eens op de piste fietsen in het wielercentrum Eddy Merckx staat eveneens hoog op het verlanglijstje.
Stilaan worden ook de data bekend voor de toertochten 2012 en kunnen we onze doelen beginnen pinnen voor volgend jaar.
Eén doel staat alvast, toe treden tot de club van cinglés du Ventoux, de gekken van de Ventoux zeg maar. Drie beklimmingen van de côte du Ventoux, langs de drie verschillende zijden op dezelfde dag. Goed voor 4443 hoogtemeters en 68 km klimmen (de helft dus), al zal ik vermoedelijk wel een 30 tal km extra hebben om naar Bédoin te fietsen om de, volgens sommige bronnen, zwaarste klim eerst te doen. Vooral omdat je langs die zijde nogal last kan hebben van vliegen in het bos, dus liefst die kant eerst voor de vliegen wakker zijn. We zitten tijdens ons verlof volgend jaar toch in de buurt, dus dat nemen we wel even mee. De website leerde mee dat niemand van Lierde noch Geraardsbergen al toegetreden is tot deze club. Dergelijke dingen zie ik dan wel zitten, de eerste zijn in dit selecte lijstje. Dit jaar traden 458 mensen toe tot deze club, waaronder 69 Belgen. Over de jaren heen zijn intussen 740 Belgen toegetreden tot dit clubke. Misschien staat Lierde volgend jaar ook in dit lijstje, aantal 1. Ondergetekende.

De rest van de doelen moet ik nog eens bekijken binnen een paar maand of zo.

Afgelopen week konden we genieten van een paar prachtige nazomerdagen. De indian summer tooide het landschap in schitterende kleuren.
Officieel werd vorige week een punt gezet achter het fietsseizoen 2011, maar klokslag 9 uur tekenden een 20-tal fietser toch present voor de eerste winterrit.
In tegenstelling tot het eigenlijke seizoen worden de winterritten in één groep gefietst. Er wordt uitgegaan van een gemiddelde snelheid van ongeveer 26, 27 km/uur. Een aantal fietsers opteerden voor een mountainbike rit en met een vijftiental trokken we op pad. Allen flink ingeduffeld want de thermometer gaf amper 2°C aan.

Veruit het grootst aantal fietsers die tijdens de wintermaanden actief blijven behoren tot de E-ploeg, zeg maar ons eliteteam. het A-team moest vandaag echter nauwelijks onderdoen. Tijdens de winterritten worden de hellingen niet bewust opgezocht, het mag tijdens de winter net iets minder zijn, maar het is op de rand van de Vlaamse Ardennen en het Pays-des-collines niet mogelijk om volledig vlakke fietstochtjes uit te stippelen.

Een paar mensen van het clubbestuur namen de groep op sleeptouw. Tijdens de winter wordt vrij regelmatig dezelfde rit gefietst, een goede 70 km lang met hierin een kleine 500 hoogtemeters. Vanaf Everbeek via de Chaussée de Brunehault tot Aubéchies, zowat bijna constant rechtdoor. Even een klein ommetje via Ellignies-Sainte-Anne tot Beloeil om daarna even traditioneel langs het kanaal Blaton-Ath tot Ath te fietsen. Hoewel het aanvankelijk vrij fris was begon het zonnetje nu toch door de wolken te priemen. Waar tijdens het seizoen meestal in een rotvaart gefietst wordt is er dit keer wel tijd om volop van het zonnetje en het prachtige landschap te genieten. Een reiger stoorde zich helemaal niet aan de bonte bende fietsers die langskwam en ging ongestoord verder vissen. In gesloten formatie reden we Ath door om vervolgens via de gekanaliseerde dender verder te fietsen tot Papignies. Makkelijk en ontspannend fietsend, moppen vertellend en mensen die in een andere groep fietsen, of nog niet zolang lid zijn, beter leren kennend. Tijdens de winterritten gaat het er allemaal net iets gemoedelijker aan toe.

Winterrit of niet, zodra Everbeek in zicht komt voel je een zekere nervositeit in de groep sluiten. Het tempo gaat als vanzelf niet iets hoger, net als de hartslag. Als afsluiter werd Nieuwpoort beklommen. Toen de E-ploeg even doortrok op de klim paste ik vrij snel en reed op mijn eigen tempo naar boven. Het gemiddelde lag perfect op 26 km/uur. Recht naar huis dit keer, de Orval liet ik dit keer aan mij voorbijgaan.

Na de middag stond immers opnieuw een fietstochtje op het programma. 35 km dit keer, met oud-leiding van de jeugdbeweging. Traditioneel ons jaarlijkse fietstochtje. Caroline en de meisjes hadden ook zin om te fietsen en dus trokken we voltallig naar de startplaats. De snelheid ligt helemaal niet hoog en het is veeleer de bedoeling om samen te genieten dan om er echt een wedstrijd van te maken.

Om te vertrekken trokken we eerst over de Eikenmolen om dan koers te zetten richting Oudenhove.

Het keerpunt van de tocht lag op de Paddestraat, een terraske doen hoort er dan ook bij. Ons Dorien maakte op haar 9de kennis met de kasseien van de Lippenhovestraat, genoeg om te weten dat ze dat helemaal niet leuk vond. Eva verteerde deze net iets vlotter. Dorien haar fietsje hotste alle kanten op waardoor ze trager ging fietsen en bijgevolg van elke kassei kon genieten. Alle begin is moeilijk, en ze was dan ook blij toen ze opnieuw asfalt onder de wielen kreeg. Via het kasteel van Leeuwergem via Zottegem terug naar Lierde. Een paar veldbaantjes werden gebruikt om de grote wegen te vermijden, maar zowel Eva als Dorien haalden dit vlot.
Eva en Caroline reden niet meer mee naar het eindpunt, maar Dorien met haar 3 versnellingskes wou van geen wijken horen. Ik ga mee tot het einde, zei ze. Af en toe een duwtje van de papa deed wonderen. Via een zijwegje reden we langs een veldwegje naar de kerk van Hemelveerdegem. Dorien duwend trok ik fel door en lanceerde haar op de laatste klim naar de kerk. Breed lachend haalde ze als eerste de top. Onze kleinste had de klus geklaard. Fier als een gieter zette ze haar fietsje tegen de muur en ging als een grote op het terras wachten tot de anderen aankwamen. Van iedereen kreeg ze schouderklopjes omdat ze dat zo flink gedaan had. 35 km in de Vlaamse Ardennen met haar klein fietsje. Nog nooit had ze zo ver gefietst. Een flink pak chips en fles water was haar beloning. De papa’s en mama’s kozen iets anders dan plat water. Daarna konden we nog 2 km naar huis fietsen, maar dat was maar een klein eindje meer. Honderduit babbelend over de “stomme” kasseien en plezante bergafkes en dat haar poep nu toch wel een beetje pijn deed.
Mama had intussen voor het avondmaal gezorgd zodat de krachten snel aangevuld werden. Ons meisjes zullen maandag heel wat te vertellen hebben op school.

Vorige zondag vroeg uit de veren om op tijd te zijn voor het clubkampioenschap.
Bij de A-ploeg kwamen 6 fietsers in aanmerking voor het kampioenschap.

Vier proeven zouden bepalen wie zich tot kampioen mocht kronen.

Voor elke proef werd via lottrekking de startvolgorde bepaald. Voor de eerste proef, een tijdrit over 2 ronden trokken we elk een vooropgesteld gemiddelde.

Fietscomputers en uurwerken waren hier niet toegelaten. Het lot bepaalde voor mezelf een gemiddelde snelheid van 27 km/uur. De rest is dus fietsen op het gevoel. Iedereen vertrok samen, iedereen had een ander gemiddelde getrokken en je kan je dan ook niet baseren op iemand anders, een 20-tal deelnemers aan de start. De winnaar van elke proef kreeg 10 punten, dan 7, 5, 4, 3, 2 en 1. Wie na alle proeven het meeste punten had was de nieuwe kampioen. Iedereen kon ook één joker inzetten op een proef, goed voor dubbele punten.
Mijn bonus van 2 punten, via bonuspunten verzameld tijdens het seizoen stelde dan ook weinig voor. Voor aanvang van alle proeven dienden we ook te bepalen op welke proef we onze joker zouden inzetten. Daar speelt ervaring dus een grote rol in.
Alle proeven waren totaal nieuw voor mij en had dus absoluut geen idee welke proef me zou liggen en welke niet. Een pure gok dus. En om kampioen te kunnen worden moet je bijna je jokerproef winnen.

Na de tijdrit was ik mijn bonus al kwijt, finishte als tweede en benaderde dus op 1 na als beste het voorafbepaalde gemiddelde.

Volgende proef, de waterproef. Plastiek bekertjes water oppikken en aan de overzijde in een kom gieten. Wie het meeste water overbracht binnen de tijd was de winnaar. Als adder onder het gras werd deze proef afgewerkt op een kinderfietsje en op het voetbalplein, dus geen vlakke ondergrond. In het begin liep het vrij vlot, maar halfweg miste ik een bekertje. Het volgende gooide ik om en vervolgens ging ik zelf nog eens bijna onderuit, het ritme was gebroken. Jan en Tom hadden hier hun joker ingezet en scoorden dan ook dubbele punten. Mooie kloof geslagen door beide en ik was op achtervolgen aangewezen.

Derde proef was een soort cricket om ballen van verschillende grootte in een minivoetbal doel te meppen, vanop een fiets zonder voet aan de grond te zetten. Elke bal mocht je slechts één maal raken om daarna via een startpunt opnieuw aan te zetten voor de volgende bal. Opnieuw binnen de voorziene tijdslimiet.
Tot mijn eigen stomme verbazing kon ik deze proef op mijn naam schrijven. Mijn eer was alvast gered, alleen jammer dan ik niet op deze proef mijn joker ingezet had.

Om kampioen te worden zou ik de laatste proef moeten winnen en dubbele punten bemachtigen, in elk ander geval zou ik de proeven altijd als derde afsluiten. Als klap op de vuurpijl had ik startnummer 1 getrokken voor de tandemproef. Iedereen moest dan nog één tandempartner zoeken van het andere geslacht en samen de proef afwerken. Elsie deed haar best, maar als je voor de allereerste keer op een tandem fietst, op een grasveld, en dan nog een slalomparcours moet afleggen, dan valt dit serieus tegen. Je kan immers niet kijken hoe anderen dit doen en vooral in de bochten voelt dat heel raar aan. Mijn stuurvaardigheid liet dan ook aardig wat te wensen over, vooral mijn bochtentechniek was rampzalig.
Het mag dan ook geen wonder heten dat de derde plaats en de bijhorende bronzen plak mijn deel was. Jan en Tom maakten er een seconden strijd van. Jan won deze proef met een paar seconden verschil. Met één schamel puntje voorsprong mag hij zich voortaan clubkampioen 2011 noemen.

Na de proeven werd het eindklassement bekend gemaakt en werd het seizoen officieel met Orval bekroond. Ook tijdens de wintermaanden wordt er nog gefietst, tegen een aangepaste snelheid voor wie zich geroepen voelt. Zolang het weer het toelaat zal ik regelmatig present tekenen, al zal ik van de gelegenheid gebruik maken om af en toe toch een lekker in mijn bedje te blijven liggen. Een zondagvoormiddag thuis, vooral voor mijn vrouw zal dit wennen zijn.